ชายร้อง! ภรรยาป่วยหนัก รพ.ให้รอคิวเกือบ 1 ชั่วโมง พอพบหมอฉีดยาแก้ปวดให้ แล้วปล่อยกลับบ้าน สุดท้ายเสียชีวิต

(25 ส.ค.67) ผู้ใช้เฟซบุ๊กรายหนึ่งโพสต์ร่ายยาวหลังสูญเสียภรรยาผู้เป็นที่รัก โดยระบุข้อความว่า เรื่องเล่าจากทางบ้าน เหตุเกิดที่ รพ.ยะลา เตือนตัวเองทุกๆปี อมีนา ภรรยาของผมเสียชีวิต ปอดติดเชื้อรุนแรง วันศุกร์ ที่ 23 สิงหาคม 2567 ในวัย 35 ปี เวลา 17:00น.

อยากให้ทุกคนอ่านให้จบครับ (โรงพยาบาลศูนย์...) ช่วยกันแชร์โพสต์นี้ให้คนชาวยะลาได้รับรู้ทั่วด้วยนะครับ เคยแต่เห็นข่าวที่ผ่านๆหลายๆเคสของผู้ป่วยอื่นเกียวกับ รพ.ไม่เคยคิดเลยสักวันนึ่งจะมาเจอกับครอบครัวของผม (ภรรยาที่รัก) ทำใจไม่ได้เลยการจากลาที่เร็วมาก

เมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 2567 เวลา 10 โมงเช้ากว่าๆ (ภรรยา) ผมมีไข้ และ มีอาการเจ็บหน้าอก แสบหน้าอก และไอรุนแรงอาการหนักตั้งแต่อยู่บ้าน ต่อมาผมได้พา (ภรรยา) ผมไป รพ. (ภรรยาผม) อาการหนักมาก พอไปถึงพยาบาลต้อนรับกลับให้รอคิวทั้งๆที่เคสอย่าง (ภรรยาผม) หนักมากคงรอคิวไม่ได้แล้ว แต่กลับให้รอคิวเกือบๆ 1ชม. หน้าห้องฉุกเฉิน แต่พอพยาบาลเข็นเข้าไปข้างใน กลับปล่อยให้นอนเจ็บปวดบนเตียงตั้งนานในห้องฉุกเฉิน จริงๆแล้ว อาการที่(ภรรยาผม)มันไม่ควรรอแล้ว ต้องรีบเช็กอาการด่วน และให้แอดมิดทันทีเพื่อเช็กดูอาการอย่างละเอียด ให้อยู่ในความดูแลของหมอ

แต่แล้วกลับฉีดยาแก้ปวดให้เฉยๆแล้วให้ไปรับยา ให้กลับบ้าน ผมงงมาก ทั้งๆที่อาการหนักขนาดนี้ กลับปล่อยให้คนป่วยกลับ แต่พอกลับมาถึงบ้าน อาการก็ยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ดีขึ้นเลย ในวันเดียวกันที่กลับจาก รพ. เวลาเกือบๆบ่าย 2 ของวันพอตกเย็นอาการเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เลยพาไป รพ.กรงปีนัง ดูแลดีมากใกล้ชิดที่สุดทำไมผมพาไป รพ.กรงปีนัง เพราะถ้าพาไป รพ. เขาก็ให้กลับอยู่ดี แต่มาถึง รพ.กรงปีนัง พยาบาลกลับบอก อาการขนาดนี้ รพ.เขาปล่อยให้คนป่วยกลับได้ยังไง ทันทีนั้น ทาง รพ.กรงปีนังทำเรื่องส่งตัวไป รพ.ทันที

ในเช้าวันที่ 23 สิงหาคม 2567 สิ่งที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น มันก็เกิดขึ้นมันไม่ทันแล้ว มันสายไปแล้วอาการ(ภรรยาผม)โคม่าจนมันสายไปเกินรักษาแล้ว เพราะความความสะเพร่าของบุคลากรของ รพ.จนทำให้(ภรรยาเสียชีวิต)ในวันที่ 23 สิงหาคม 2567 เวลา 17:00 น. (วันศุกร์) 

และในขณะตอนรอรับ ศพ (ภรรยาผม) ทำไหมพวกคุณต้องส่งตัวแทนของ รพ.มาไกลเกลี่ยกับผมด้วย มันสายไปแล้วต้องพาไปรอบแรก ทำไหม ไม่เช็กอาการดีๆ พวกคุณรู้ไหม รพ. (ภรรยาผมเขามีลูกๆอีกหลายคนที่เขาต้องต้องการ คนที่1 (กะลง) คนที่2 (จิ) และสงสารสุดๆ คนที่ 3 (แบฟาคิม) ยอยังเล็กอยู่ ป.1 คนที่ 4 สุดท้อง (อลิน) อนุบาล1 พวกคุณใจดำอำมหิตเหลือเกินผมจะใช้ชีวิตยังไงคู่ชีวิตที่สู้ด้วยกันมาจากไปไม่มีวันกลับ

กระผม จะดำเนินการ กับโรงพยาบาลให้ถึงที่สุดความสามารถที่จะทำได้ เป็นกำลังใจให้ผมด้วยครับ